Aktywność fizyczna to jedno z najbardziej niedocenianych narzędzi zmiany społecznej. Sport pełni ważną rolę kulturową i daje poczucie przynależności. Wspólna pasja, emocje i uniwersalne reguły tworzą naturalne warunki do łączenia ich z działaniami wychowawczymi. Wykorzystujemy piłkę nożną do przełamywania uprzedzeń i szukania wspólnego języka między grupami, w szczególności tymi, które nie uczestniczą w innych formach integracji ze względu bariery językowe, psychologiczne czy finansowe.

Dlaczego to jest takie ważne?

Od boisk szkolnych po największe stadiony zdarzają się incydenty rasistowskie. W Daniego Alvesa rzucano bananami, na Samuela Eto’o buczano naśladując małpy. Obraża się Żydów czy Romów, gejów i lesbijki, deprecjonuje pozycję kobiet. FIFA przyznaje mistrzostwa krajom, w których nagminnie łamane są prawa człowieka. To nasz problem, bo to nasz sport. Od nas zależy, jak będzie wyglądał.

Jesteśmy członkiem międzynarodowej sieci Fare, światowego lidera praktyk antydyskryminacyjnych w obszarze sportu. W 2017 r. Etnoliga została nominowana do prestiżowej nagrody Beyond Sport Global Awards.

Nasza społeczność

Etnoliga to kilkaset osób w różnym wieku. Uchodźcy, biznesmeni, studenci, robotnicy… Wszystkie drużyny są mieszane, nie ma reprezentacji narodowych. W każdym zespole wspólnie grają kobiety i mężczyźni. W przerwach między meczami uczestnicy przygotowują konkursy, poczęstunki i prezentacje, a unikalny system punktacji premiuje fair play i aktywność społeczną poza boiskiem. Zawodnicy współdecydują o formie rozgrywek, ustalają dodatkowe zasady, itp. Udział w lidze jest bezpłatny. Regularnie spotykamy się na treningi i sparingi, organizujemy turnieje charytatywne i zajęcia sportowe dla małych uchodźców, promujemy nasze podejście do sportu na festiwalach, targach i innych eventach, a także szkolimy trenerów, organizujemy warsztaty dla ekspertów i wydajemy podręczniki nt. integracji poprzez sport.

Co można zrobić?

Samuel Eto’o czy Kevin Prince Boateng protestowali opuszczając boisko. Dani Alves zjadł banana rzuconego z trybun. Maribel Domínguez walczyła o prawo gry w męskim klubie. Predrag Pašić zrezygnował z kariery, by prowadzić szkółkę piłkarską w oblężonym Sarajewie. Carlos Caszely u szczytu międzynarodowej kariery stanął przeciwko chilijskiej dyktaturze, za co jego rodzina zapłaciła torturami. Sócrates walczył o demokratyczne standardy w klubie. Didier Drogba korzystał ze swojej sławy, by zaprowadzić pokój w pogrążonym w wojnie Wybrzeżu Kości Słoniowej. My w Polsce stworzyliśmy Etnoligę.